موقعیت شما در سایت
جستجو
تاریخچه لرزه نگاری در مؤسسه ژئوفیزیک
تاریخچه فعالیت لرزه‌نگاری در مؤسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران
مؤسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران کار ثبت و تعیین محل زمین‌لرزه‌ها را از سال 1337 هجری شمسی (1958 میلادی) با احداث اولین ایستگاه لرزه‌نگاری در تهران آغاز نمود. در دهه 1960 میلادی ایستگاه‌های لرزه‌نگاری کشور به 5 ایستگاه آنالوگ نصب شده در شهرهای تهران، تبریز، مشهد، شیراز و کرمانشاه توسعه یافت که از این بین، ایستگاه‌های تبریز، مشهد و شیراز زیرمجموعه شبکه لرزه‌نگاری استاندارد جهانی (WWSSN) بودند. در سال 1354 هجری شمسی (1975 میلادی) یک آرایه 7 ایستگاهی درون‌چاهی موسوم به آرایه بلند دوره ایران (ILPA) برای اهداف خاص و نیز فراهم آوردن اطلاعات لرزه‌ای مناسب جهت تحقیقات زلزله‌شناسی در جنوب غربی تهران راه‌اندازی شد.
مؤسسه ژئوفیزیک در سال ابتدایی دهه 1360 هجری شمسی در چند نقطه دیگر نیز از جمله بروجن، مینودشت، مهاباد، قمصر و قلعه‌قاضی هرمزگان ایستگاه‌های لرزه‌نگاری آنالوگ راه‌اندازی نمود که فرایند ثبت و گزارش زمین‌لرزه‌های کشور تا سال 1374 توسط این ایستگاه‌ها صورت می‌‌‌گرفت. با تأمین لرزه‌نگارهای دیجیتال و تجهیزات انتقال اطلاعات تله‌متری، ابتدا در سال 1374 شبکه‌های لرزه‌نگاری دیجیتال تهران و تبریز راه‌اندازی گردید و پس از آن در سالهای بعد شبکه‌های لرزه‌نگاری در دیگر نقاط کشور به مرور توسعه یافتند.
